اندر مرام تاریخ

می دانید، تاریخ یک خاصیت پرده دری دارد که من خیلی ازش خوشم می آید. یعنی آدم های زیادی بوده اند در تاریخ، که به دلیل این خاصیت تاریخ، خیط شده اند، مسلک ها و اندیشه های زیادی بوده اند که خیط شده اند، پیشگوها و معبرهای زیادی بوده اند که خیط شده اند، خطبه خوان ها و بوقیان زیادی بوده اند که خیط شده اند، حتی یک وقت هایی فیلمش هم درآمده، اینجور چیزی است تاریخ...
همش پی خیط کردن دروغگوها و جاعلان است. اصلا شرف ندارد. مثه ما نیست که ببخشیم یا فراموش کنیم. قشنگ می خواباند زیر گوش طرف. یک وقت هایی حتی پنکه هایی را که در حال چرخیدن هستند از سقف در می آورد، راست حواله فرق سر طرف می کند، تاریخ یک همچو پدرسوخته ای است.
اینکه میگویند تاریخ را فاتحان می نویسند، اینا همش فیلم تاریخ است. گولش را نخورید. تاریخ پر از ریشخند است. کافی است دروغی بگویید، غلطی را به جای درستی جا بزنید، کافی است چیزی را که حق شما نیست از آن خود کنید، ریاکارانه قدمی بردارید، و یا قلب حقیقت کنید. همان وقت تاریخ با ریشخندش سر می رسد. پیچ پنکه های در حال چرخیدن را باز می کند و آن را به سوی شما نشانه می گیرد. دیگر مهم نیست کجا نشسته اید، در صف اول یا در صف آخر، بالای چیزی یا پایین چیزی، شک نکنید بلاخره زمانی به فرق سرتان می رسد.
بعله