تولید مثل که رسالت نیست

واقعا بچه خواستن یا نخواستن یه مسئله خصوصیه به نظرم. چیزی نیست که آدم بخواهد راجع بهش برای همه توضیح بدهد یا بابتش جواب پس بدهد. (منظورم از همه طبعا رفقای نزدیکم نیست. چون آدم با دوستان نزدیکش حرف‌های خصوصی هم می‌زند)
منظورم این است که چرا مردم دست از پرسیدن اینطور سوالات برنمی‌دارند؟ واقعا مودبانه نیست. وقتی ازم می‌پرسند آیا باردار نیستم یا اینکه چرا اینهمه فس‌فس می‌کنم واقعا عصبانی می‌شوم. اینطور احساس صمیمیت ناگهانی با آدم‌هایی که به سختی می‌شناسیم‌شان بیشتر از اینکه موید دلسوزی و گرمی ما باشد، نشان دهنده‌ی فضولی و بی‌شرمی است.
برام مهم نیست نظر حکومت راجع به سیاست تحدید جمعیت چیه. متعاقبا برام اهمیتی ندارد نظر پیرزن‌ها و خانم‌های هفت خط دور و برم چیه. من جدا از به وجود آوردن یک آدم دیگه در چنین قاراشمیش اقتصادی و اجتماعی وحشت دارم و سرسختانه تلاش می‌کنم که فعلا این اتفاق نیفتد.
تکلیف همین هفتاد هشتاد میلیون معلوم بشه حالا، که از قضا خودمم جزوشم، بعد می‌نشینیم سیر راجع به دلایل مزخرف من برای بچه نداشتن حرف می‌زنیم.
بقیه هم ندارد...